Λίλλυ Βελισσαρίου
Οι γυναίκες συχνά έχουμε θέμα να αποδεχτούμε το σώμα μας και την γενικότερη εικόνα μας. Αναρωτιόμαστε αν επαρκεί το βάρος μας, το ύψος μας, ο μυικός μας τόνος, το χρώμα μας, το στήθος μας, οι καμπύλες μας…Ρωτώ όμως αν επαρκούμε για ποιον? Για τους άλλους? Μα οι άλλοι διαφέρουν στην προσωπική τους άποψη για το τι είναι ωραίο και τι όχι. Μπορεί κάποιος να αρέσει σε όλους? Προσωπικά απαντώ πως όχι. Πάντα με βάση τα πρότυπα του κάθε ανθρώπου, της κουλτούρας του, της οικογενειακής του παράδοσης, της κοινωνικής του θέσης, της χώρα που προέρχεται, θα έχει και άλλα “στάνταρ”. Μήπως θα είναι καλύτερο να κοιτάξουμε τι είναι αυτό που δεν μας αρέσει πάνω μας και πως να μας αποδεχτούμε? Αν πάλι για τα δικά μας πρότυπα δεν επαρκούμε, γιατί δεν κάνουμε κάτι (γυμναστική, δίαιτα για περισσότερα ή λιγότερα κιλά, ντύσιμο κ.α.) ώστε να αρέσουμε στον εαυτό μας? 
Θέλουμε να είμαστε “άλλες”, αλλά όταν κοιτάμε αυτές τις “άλλες”, έχουμε αναρωτηθεί αν εκείνες είναι ευχαριστημένες με την δική τους εικόνα? Ο άνθρωπος αν δεν είναι καλά εσωτερικά με τον εαυτό του, συνηθίζει να του φταίει και το “φθαρτό” του κομμάτι. Προτείνω λοιπόν επειδή καμία δεν μπορεί να είναι άλλη, να βάλουμε ως στόχο να αγαπήσουμε εμάς. Εάν μέσα μας έχουμε κρατήσει ως στόχο μας να ευτυχήσουμε, οφείλουμε και να μας αγαπήσουμε. Ναι, έχουμε υποχρέωση πρώτα απέναντι σε μας κι όχι απέναντι σε αυτούς που κατασκευάζουν τα αισθητικά πρότυπα με οικονομικούς στόχους. Έχουμε την υποχρέωση να μας φροντίσουμε, να μας υποστηρίξουμε να μας αγαπήσουμε. Ότι λοιπόν νιώθουμε μέσα μας, το εκπέμπουμε και εξωτερικά. 
Αντί να δυστυχήσουμε γιατί δεν έχουμε θέση στην τελειότητα (άλλωστε δεν υπάρχει), ας κερδίσουμε θέση στην χαρά και στη ζωή. Ας επιλέξουμε επίσης η συναναστροφή μας να είναι με ανθρώπους θετικούς απέναντί μας.