Συντάκτης: Lilly

από τη Λίλλυ Βελισσαρίου

Ο Kazuo Ohno, γεννήθηκε στο Hokkaido της Ιαπωνίας, στις 27 Οκτωβρίου το 1906.
Μετά την αποφοίτησή του το κολέγιο, εργάστηκε ως καθηγητής φυσικής αγωγής στο Kanto Gakuin High School, ένα ιδιωτικό χριστιανικό σχολείο στη Γιοκοχάμα. Εκεί εκπαιδεύτηκε από τους δύο σύγχρονους πρωτοπόρους του χορού της Ιαπωνίας, Bakou Ishii και Takaya Eguchi, o τελευταίος χορογράφος είχε σπουδάσει Neue Tanz με τη Μαρία Wigman στη Γερμανία.
Το 1938 Kazuo πολέμησε στην Κίνα και τη Νέα Γουινέα για 9 χρόνια.
Στη Νέα Γουινέα ήταν αιχμάλωτος πολέμου για ένα χρόνο.
Όταν επέστρεψε η εμπειρία του πολέμου τον ενέπνευσε να χορέψει τη “Μέδουσα” σε μία από τις αιτιολογικές σκέψεις του στη δεκαετία του 1950.
Στη δεκαετία του 1950, Kazuo Ohno συναντήθηκε Tatsumi Hijikata, ο οποίος τον ενέπνευσε να ξεκινήσει την καλλιέργεια Butoh (αρχικά ονομαζόταν Ankoku Butoh, ο “Χορός της απόλυτης Σκότους”). Το Butoh εξελίσσεται στη δίνη της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Ο Hijikata, ο οποίος απέρριψε τον Δυτικό χορό παρ ότι ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή, ανέπτυξε το λεξιλόγιο των κινήσεων και τις ιδέες που αργότερα (1961) ονόμασε το Ankoku κινήματος Butoh-ha.
Το 1959, ο Hijikata δημιούργησε ένα από τα πρώτα έργα Butoh, Kinjiki (Forbidden Colors), με βάση το μυθιστόρημα του Yukio Mishima.
Το 1977 ο Ohno χόρεψε το σόλο Butoh σε σκηνοθεσία Hijikata, “Θαυμάζοντας την Αργεντινή”, που τιμήθηκε με το βραβείο Κύκλου Κριτικών χορού.

Το 1980 που η Ιαπωνική τέχνη, λογοτεχνία, αρχιτεκτονική, μόδα, deign, ήταν της μόδας στη Γαλλία, ο Kazuo Ohno είχε προσκληθεί από το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ στη Νανσί και περιόδευσε στο Στρασβούργο, Λονδίνο, Στουτγάρδη, Παρίσι και τη Στοκχόλμη.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η μεγάλη διεθνής καριέρα του.Πολλοί μαθητές απ όλο τον κόσμο έχουν πάει να σπουδάσουν δίπλα του.

Μετά την 90η γενέθλιά του, ήταν ακόμη ενεργός ως χορευτής Butoh.
Η τελευταία του παράσταση ήταν το “Ρέκβιεμ για τον 20ο αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Δεκέμβριο του 1999.
Όμως, κατά το ίδιο έτος είχε πρόβλημα στα μάτια και η σωματική του δύναμη σταδιακά άρχισε να πέφτει.Όμως συνέχισε το χορό παρ όλη την ηλικία του. Όταν ο ίδιος δεν μπορούσε να περπατήσει, χόρεψε με στηρίγματα.
Όταν δεν μπορούσε ούτε σταθεί ούτε με τα στηρίγματα, χόρεψε καθιστός. Όταν τα πόδια του δεν κινούνταν όπως ήθελε, χόρεψε με τα χέρια του.
Όταν δεν μπορούσε ούτε κι αυτό, σύρθηκε στα γόνατα του και το κοινό ήταν τόσο συγκινημένο απλά βλέποντας την πλάτη του.
Πέθανε το 2010 σε ηλικία 103 χρονών. Χόρευε μέχρι τα 100 του.
Βραβεία: Απονεμήθηκε ένα πολιτιστικό βραβείο από Επαρχία Kanagawa το 1993,
ένα πολιτιστικό βραβείο από την πόλη Γιοκοχάμα το 1998 και το Βραβείο Michelagelo Αντονιόνι για τις Τέχνες το 1999.

Ταινίες: Kazuo Ohno πρωταγωνίστησε στις ταινίες «το πορτραίτο του Mr.O” (1969), “Mandala του Mr.O” (1971) και το “Βιβλίο των Νεκρών Mr.0 ” (1973), σε σκηνοθεσία Chiaki Ναγκάνο στο “The Scene της Ψυχής” (1991) από Katsumi Hirano και “Kazuo Ohno” (1995), σε σκηνοθεσία Daniel Schmid.
Έχει γράψει τρία βιβλία για Butoh, «Το Παλάτι πετά στα ύψη μέσα από τον ουρανό», μια συλλογή από δοκίμια και τις φωτογραφίες, “Dessin» με σχέδια και σημειώσεις σχετικά με τις δημιουργίες Butoh και «Λόγια Εργαστήρι», μια συλλογή από διαλέξεις που αναφέρονται στο εργαστήριό του. Επίσης, «Τροφή για την ψυχή», ένα βιβλίο των επιλεγμένων φωτογραφιών του από το 1930 μέχρι το 1999, έχει δημοσιευθεί.
Λ.Β.